Πολύ σημαντική ήταν η διάκριση του Αποτεφρωτηρίου Ριτσώνας στα Βραβεία Ελληνικής Αρχιτεκτονικής 2020. Στις 14-07-2020 στο έργο «Κέντρο Αποτέφρωσης Νεκρών στη Ριτσώνα Ευβοίας» απονεμήθηκε έπαινος στην κατηγορία «Πρώτο έργο νέου αρχιτέκτονα». Το κτίριο που στεγάζει το σύνολο των λειτουργιών του Κέντρου Αποτέφρωσης σχεδιάστηκε από το Αρχιτεκτονικό Γραφείο «MONOGON Office for Architecture» (ομάδα μελέτης: Ιόλη Ζαβιτσάνου, Βαγγέλης Ζούγλος, Ζέτα Παπαβασιλείου, ενώ κατά τη διάρκεια της αρχικής φάσης του Αρχιτεκτονικού Διαγωνισμού συμμετείχαν επίσης οι αρχιτέκτονες Χριστίνα Βούτου και Αντώνης Τζώρτζης), το οποίο και έλαβε μέρος στα Βραβεία Ελληνικής Αρχιτεκτονικής που διοργανώνει ο φορέας σύγχρονης αρχιτεκτονικής DOMa.
Το Αποτεφρωτήριο στη Ριτσώνα σχεδιάστηκε με απόλυτο σεβασμό στον εκλιπόντα και τους οικείους του, έχοντας στόχο τη δημιουργία ενός ήρεμου και γαλήνιου περιβάλλοντος για τον τελευταίο αποχαιρετισμό στον εκλιπόντα. Η διάκριση ήταν το επιστέγασμα αυτής της προσπάθειας.
Η τελετή απονομής πραγματοποιήθηκε χθες το βράδυ στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη και η κριτική επιτροπή αποτελούνταν από τους Valerio Olgiati, αρχιτέκτων, Flims – Ελβετία, Oliver Thill, αρχιτέκτων, διευθυντής, Atelier Kempe Thill, Ρότερνταμ – Ολλανδία, Emilio Tuñón, αρχιτέκτων, διευθυντής, Tuñón Arquitectos, πρόεδρος, Σχολή Αρχιτεκτόνων, Πολυτεχνείο Μαδρίτης – Ισπανία..
Η φιλοσοφία σχεδιασμού του κτιρίου
Βασική επιδίωξη στο σχεδιασμό του κτιρίου ήταν η επίτευξη ενός αρμονικού κτιριακού συνόλου που με την ολοκλήρωσή του δεν θα διατάρασσε την αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης που αποπνέει το καταπράσινο φυσικό περιβάλλον και το πευκοδάσος με το οποίο γειτνιάζει. Όλες οι λειτουργίες του κτιρίου χωροθετήθηκαν σε ένα επίπεδο, ενώ το χαμηλό του ύψος σε συνδυασμό με τη φύτευση που συναντά ο επισκέπτης, συνέβαλαν στην όσο το δυνατόν ηπιότερη ένταξη του κτιριακού συνόλου στο περιβάλλον.
Πρόκειται για ένα σύνολο από όγκους-πρίσματα που ενώνονται μέσω ενός διαδρόμου κίνησης που διατρέχει όλο το κτίριο. Πρίσματα-φεγγίτες διατρυπούν την ενιαία οροφή επιτρέποντας την είσοδο του φυσικού φωτός από ψηλά στους χώρους όπου επιτελείται μία συναισθηματικά φορτισμένη λειτουργία, ενώ το λευκό χρώμα στις τοιχοποιίες χρησιμοποιείται ως εργαλείο διαχείρισης του εισερχόμενου φωτός, ένας αόρατος καθρέπτης. Το γνώριμο στοιχείο του αιθρίου, ως ενδιάμεση συνθήκη του μέσα και του έξω, επαναλαμβάνεται σε δύο διαφορετικές κλίμακες. Η μία υλοποιείται ως προέκταση των χώρων του αναψυκτηρίου και της αίθουσας τελετών, ενώ η άλλη συναντάται κατά μήκος της μεγάλης όψης του κτιρίου ως στοιχείο διαχωρισμού των όγκων.
